Vanuit StudieKoers kwam de vraag: Zou je het leuk vinden om een gastblog te schrijven over het tussenjaar van jouw zoon in de USA? Wat jij ervan vond enzo? Oeps, daar moest ik even over nadenken. Want, wat vond ik daar nou van? Nou, heel veel eigenlijk…
Het begin
Dat begon al toen het idee van een jaartje buitenland ontstond. Volgens mij was ik zelfs nog de aanjager van het hele verhaal. Toen dacht ik nog: “dat gaat hij nooit doen”. Ik zei het ook meer om zijn denkproces op gang te brengen, zo van durf ook gerust eens ‘out of the box’ te denken (een goeie poging om een moderne vrije moeder te zijn ….).
Dat proces is dus goed op gang gekomen en ergens rond december/januari moest de beslissing definitief genomen.
Ander beeld van doelen
In een poging om ervoor te zorgen dat het jaar ook echt iets oplevert, behalve een hele gezellige tijd vol met nieuwe vrienden en ervaringen, vroeg ik hem wat hij in dat jaar hoopte te bereiken. Ik hoopte dat hij terug zou komen en dan zou weten welke richting hij op zou willen met vervolgstudie en eventuele carrière planning.
Maar zijn doelstelling was om meer sociale vaardigheden te ontwikkelen, dat onbestemde gevoel in groepen kwijt te raken en gewoon altijd met iedereen gezellig een praatje te kunnen maken.
Trots op zijn durf
Ondanks dat we een heel ander beeld hadden van wat zo’n jaar moest opleveren, vond ik het wel heel mooi dat hij zo duidelijk was in wat hij eruit hoopte te halen en dat hij zo’n grote stap durfde te nemen. Ik was direct trots op mijn puber! Hij had een uitdaging en ging die recht in de ogen kijken! Oké, het is geen carrière-pad maar wel een vaardigheid waar je je hele leven iets aan hebt! En eerlijk is eerlijk, ik denk niet dat ik het had gedurfd.
Mooie momenten vooraf
Afijn, in januari was de kogel door de kerk en kon ik me niet voorstellen dat ik hem een jaar niet zou zien. Vriendinnen vroegen me of ik hem zou gaan missen. Wat dacht je! Ik miste hem al en hij was nog niet eens weg! Maar dat gevoel sloeg snel om in gezonde spanning van enthousiasme en trots, alsof ik zelf op reis zou gaan.
Het was een bijzonder half jaar want niet alleen bij ons als ouders was er het besef dat we elkaar lang niet zouden zien maar ook bij hem. Dat leverde veel mooie en fijne momenten op, we leefden heel bewust alsof we de band nog sterker wilden maken.
Ontwikkeling
Eenmaal in de USA konden we hem goed loslaten, hij had een fijne familie en tijdens onze wekelijkse skype momentjes voelden we dat het goed zat.
Het missen was wel te handelen, dat wordt een rationeel proces: niet aan denken, het duurt nog lang, pas na de Carnaval mag je gaan aftellen dan is het te overzien.
De laatste maand was er een van enthousiasme, gezonde spanning en uitkijken naar die ene dag dat je op Schiphol staat en je puber terug komt. En dan sta je daar en blijkt je puber een volgroeide jonge man te zijn!
Dat is raar!!! Zo bekend, zo eigen maar toch zo anders, zo zelfstandig, zo groot en ja dat is lastig uit te leggen. De ‘nestgeur’ was eraf, hij rook anders. Ik kan het niet anders omschrijven. Instinct denk ik.
Bijzonder proces
Inmiddels is ie weer helemaal ‘eigen’ en lekker thuis. Mijn puber is een jong volwassene met heel veel extra’s. Bewuster, dankbaar en respectvol. En voor een praatje pot ‘draait hij zijn hand niet meer om’. Doel bereikt en klaar voor weer een nieuwe uitdaging; studeren in Den Haag.
Hier spreekt een trotse maar ook dankbare moeder. Het was een bijzonder proces en een mooie ontwikkeling van zowel ouders als kind.
Lessons learned:
⁃ Onderschat je kinderen nooit!
⁃ Heb geen verwachtingen wel vertrouwen
⁃ Durf los te laten
⁃ Tussenjaar? Topjaar!
Greetje van de Westelaken, Juli 2020
NB Greetje is moeder van J. die vanaf september 2019 tot en met mei 2020 heeft gestudeerd aan de Lake Park Audubon High School. In februari 2020 is hij 19 geworden.
Recente reacties